Kalk is allang geen bouwmateriaal meer waar ieder bouwvakker nog bekent mee is en dagelijks “onder ogen” krijgt. En met het wegebben van de kennis over kalk verdwijnt evenredig de vaardigheid om er mee om te gaan. Sinds de grote cementrevolutie, die in het begin van de 20ste eeuw met de uitvinding van cement begon, is kalk als bindmiddel voor mortels helemaal uit de nieuwbouw en renovatie verdwenen. Kalkputten zijn van de bouwplaats verdwenen en stukadoors, die zelf nog kalk hebben geblust zijn zo goed als uitgestorven. Alleen in de restauratie en bij bouwbiologische projecten komen we kalk als bouwmateriaal nog tegen. Puur als bindmiddel, maar ook als bindmiddel in fabrieksmatig samengestelde (restauratie)mortels. Vaak gebruikt door restauratoren en natuurlijk altijd een bewuste keuze. Vreemd…, dat een product dat zich door de eeuwen heen als kwalitatief hoogstaand, duurzaam en milieuvriendelijk bouwmateriaal heeft bewezen zo snel van de nieuwbouwmarkt kon verdwijnen. Zou er mogelijk nog sprake kunnen zijn van een herintreden…., een soort kalkrenaissance in de nieuwbouw en renovatie?

In de vorige blog hebben we kennis gemaakt met kalk als duurzaam bouwmateriaal en afsluitend gekeken naar de twee hoofdgroepen, lucht- en hydraulischekalk, zoals deze in de van toepassing zijnde regelgeving NEN-en 459-1 worden genoemd. Waarom twee hoofdgroepen en wat is het daadwerkelijke verschil?